Jesteśmy Katolikami, którzy swoją tożsamość odnajdują przede wszystkim w służbie Kościołowi poprzez ewangelizację, ekumenię oraz formację. Nasi świeccy liderzy, nasza wizja i nasze miejsce spotkań to te elementy, które w największej mierze kształtują to, czym jest dziś Stowarzyszenie EnChristo, czyli “w Chrystusie”.
EnChristo działa nieprzerwanie od 1995 roku, a w roku 2015 ks. arcybiskup Stanisław Dziwisz, doceniając owoce naszej pracy, erygował je jako publiczne stowarzyszenie wiernych Archidiecezji Krakowskiej, nadając mu kanoniczną osobowość prawną.
Wspólnota
Od początku byliśmy oddaną sobie wspólnotą, ukierunkowaną na posługę, ale z uwagi na to ukierunkowanie woleliśmy nazywać siebie zespołem posługującym. Kiedy wyklarowały się nasze wartości i wizja, zaczęliśmy więcej wagi przywiązywać do wzajemnych relacji i odważniej nazywać siebie wspólnotą, jednak wspólnoty nie traktujemy jako celu samego w sobie. Raczej jesteśmy zespołem, który staje się wspólnotą. Jesteśmy sobie tym bardziej bliscy, im bardziej spotykamy się w Bogu. Indywidualne zbliżanie się ku Bogu każdego z nas ma ze swej natury charakter wspólnototwórczy.
Wspólnota rodzi się w konsekwencji przyjęcia daru nowego życia w Chrystusie. Koinonia to szczególny rodzaj wspólnoty między nami, która ma swój początek w Bogu. Wspólnota jest konsekwencją przebywania każdego z nas w Bogu i tego, co może z nami uczynić łaska Boża. Jest zasadą życia i działania Kościoła, oznaczającą gotowość wzajemnego sprzymierzania się węzłem jedności i miłości. Dla pełniejszego wyrażenia i rozwoju nowego życia wchodzimy więc w relacje we wspólnocie.
Chrzest w Duchu prowadzi do dzielenia miłości, misji, życia i wzrostu w charyzmatycznym życiu Kościoła. Dlatego też zakłada fundamentalną relację jedności pomiędzy Panem a Kościołem, zmierzającą do wspólnoty. Jakościowe życie wspólnotowe to zaś klucz do skutecznych misji, do realizacji misyjnego powołania Kościoła. Wspólnota EnChristo nie jest tą, która jedynie głosi Ewangelię, ona ją sobą ucieleśnia w swoim wspólnotowym życiu i świadectwie. Ofiarowuje głębię komunii i relacji budowanych na fundamencie miłości i nadziei, która czyni Ewangelię atrakcyjną dla społeczności zgłodniałej wspólnoty. Wspólnotę podtrzymuje i ożywia szczególnie wspólne uwielbienie, dziękczynienie eucharystyczne (przeżywamy je wspólnie w Sanktuarium Jana Pawła II), dzielenie życia i przyjmowanie posługi od siebie nawzajem. Jej budowaniu sprzyja postawa „co mógłbym dać?”, troska o wzajemne potrzeby i potrzeby domu EnChristo, formacja. Wspólnota wzrasta na zasadzie organicznego wzrostu ciała – wzrost poszczególnego członka jest wzrostem ciała, trud poszczególnego członka jest trudem całego Ciała.
Koinonia EnChristo to nie stowarzyszenie indywidualnych wierzących, ale udział w Duchu świętym, w pełnej miłości wspólnocie pochodzącej z życia Trójcy świętej. Zgodnie z naturą Kościoła wspólnota ta nie jest sumą poszczególnych wierzących w jedności z Bogiem; nie jest też w pierwszym rzędzie jednością wierzących ze sobą nawzajem. Przede wszystkim to wspólny udział w życiu samego Boga, którego wewnętrzny byt wyraża się w komunii. Jest darem Boga, poprzez który Bóg pociąga nas swoją miłością i wprowadza w miłość przepływającą pomiędzy osobami Trójcy.
Gotowość sprzymierzenia się
Sprzymierzamy się, aby razem przebywać we wspólnocie, aby powierzyć się Panu i sobie nawzajem, aby lepiej wyrażać Panu miłość i wolę służenia Mu, aby czynić wszystko, co buduje innych. Choć nie czynimy wszystkiego razem, chcemy być do dyspozycji braci i sióstr dla wypełnienia zadania, do którego wezwał nas Pan. Zobowiązujemy się przyjmować siebie nawzajem jako braci i siostry – członków jednego ciała, do wzajemnej, gorliwej miłości w czystości serca (agape). Sprzymierzenie ostatecznie angażuje całe nasze życie, nie tylko pewne działania czy powinności. Zobowiązujemy się do bycia względem siebie w postawie sługi, w gotowości dawania sobie nawzajem. Nasze życie jako członków już nie należy do nas samych, ale wszyscy należymy do siebie nawzajem. Wyrażamy gotowość do wyjścia naprzeciw potrzebom naszych braci i sióstr używając tych środków, które mamy do dyspozycji. Zobowiązujemy się do zachowania jedności między sobą, w sercu i w myślach. Stawiamy naszą jedność ponad nasze osobiste sprawy i zobowiązujemy jej strzec wobec jakichkolwiek zagrożeń. Nasze życiowe decyzje nie są decyzjami wyizolowanych jednostek, ale przedmiotem troski całej wspólnoty. Z tego względu możemy oczekiwać wsparcia ze strony braci i sióstr we wszystkich zobowiązaniach, jakie podjęliśmy w ramach aktywności wspólnoty, jak i poza nią, aby w niczym nie być osamotnionym.